کودکانی که ظاهر نامناسبی در فکشان دارند و بایت بدی دارند، نمی توانند به طور کامل ارتودنسی انجام دهند، در نتیجه نیاز به جراحی فک نیز دارند.
کودکانی که شکاف لب دارند، یا شکاف کام، میکروسومای کرانیوفیشال، سندرم پیر رابین، کرانیوسینوتوسیس، سندرم تریچر کولینز، و دیسپلازی اکتودرمال، بیشتر احتمال دارد که رشد فک غیرعادی داشته باشند.
به همین دلیل نیاز به جراحی فک یا ارتوگناتیک پیدا می کنند.
با این حال، کودکانی که هیچ تشخیص پزشکی در آن ها نشده، امکان دارد ناهنجاری های فکی شان پیشرفت کند.
جراحی فک می تواند به طور چشمگیری ظاهر کودک را تغییر داده و توانایی او در جویدن، صحبت کردن و تنفس کردن بهبود بخشد.
اما، این درمان ها زمان می برد.
در اکثر موارد، بیمارانی که نیاز به ۶ الی ۱۲ ماه درمان ارتودنسی برای آمادگی برای جراحی دارند، نیاز به یک مدیریت بعد از جراحی هم دارند.
این مدیریت ۶ الی ۱۲ ماه بعد از جراحی می باشد که بایت را بعد از جراحی درمان می کند.
در بیمارستان کودکان، درمان کودک و جراحی ارتوگناتیک بسته به نیازهای خاص بیمار در نظر گرفته می شود.
براساس این نیازهاست که جراحان پلاستیک و جراحان فک تصمیم می گیرند.
حتی ارتودنتیست و دندانپزشکان هم نقش گسترده ای دارند.
جراحی ارتودنسی برای تصحیح رنج وسیعی از ناهنجاری های دندانپزشکی و اسکلتی انجام می شود.
از جمله این درمان ها، تصحیح فک و دندان های نامیزان است.
در یک فک نرمال، فک بالایی و دندان ها به آرامی نسبت به دندان های پایینی حرکت می کنند.
مشکلات در فکین و دندان ها زمانی بیشتر می شود که درست روی هم قرار نگیرند، به خاطر اندازه و هم ترازی فک، یا موقعیت دندان ها.
آندربایت شدید :
که در آن فک بالایی از حد معمول کوچکتر می باشد. اغلب چنین موردی برای کودکانیست که شکاف لب دارند.
اوربایت شدید :
که در آن فک پایینی کوچک تر از حد معمول می باشد.
در کودکانی که کرانیوسینوتوسیس و سندرم تریچر کولینز دارند، شایع تر می باشد.
اپن بایت :
در آن دندان های بالایی و پایینی زاویه ای به سمت بیرون دارند.
در نتیجه فک بالایی و پایینی به درستی همدیگر را لمس نمی کنند.
ترکیبی از همه این شرایط.
البته جراحی فک معمولا زمانی انجام می شود که فک به طور کامل رشد کرده باشد. زمانی که فرزندتان ۱۴ تا ۱۸ سال سن داشته باشد.